Samen leven
Mensen zijn altijd op weg en onderweg. Je loopt, je rent, je holt, je vliegt. Kijk om je heen op de markt en in winkelstraten (…) Het leven lijkt vaak op een doolhof. We dwalen en verdwalen, jagen en jachten en zijn op zoek. Waarnaar? Waar willen we heen? Welke koers kiezen we? Onze samenleving waarvan we deel uit maken, waarheen koerst die? Zit er zin in? Zijn we zomaar op deze wereld, zijn we toeval?(…) Wie geeft er om mij? Wie mist me?
Met elkaar leven, goed samen leven gaat niet vanzelf. We ervaren dat het op allerlei manieren mis kan gaan en hunkeren voortdurend naar beter samen leven thuis, op het werk, in de politiek. Goed samen leven is ingewikkeld en kwetsbaar. Maar kan ook verrijkend en verdiepend zijn. Soms proeven we daar iets van als we eens echt stilstaan bij wat je om je heen ziet, werkelijk eens stilstaan bij wat er om je heen gebeurt. Het kan je op het spoor brengen van het besef van waaruit je echt leeft. En tegelijk ga je vanuit die ervaring misschien anders kijken en krijg je meer oog voor een ander, voor je medemens, voor de mens in nood.
Ik was een nietig stofje en jij maakte me groter dan een berg.
Ik was de laatste en jij plaatste me vooraan.
Ik was verloren en gewond en jij was de remedie voor mijn hart.
Dronken en uitbundig werd ik door jou… en jij hebt mij zo gemaakt.
(Maulana Jalaluddin Rumi)
Als geen ander weet Jurjen Beumer, tot voor kort pastor-directeur en spil van Stem in de Stad, het diaconaal centrum in het hart van Haarlem, hoe samen leven een spannend avontuur is. Vele jaren sloeg hij vanuit een diepe innerlijke gedrevenheid, scherp acht op mensen, dingen, gebeurtenissen om hem heen en schreef er veel over. Daarbij bleef hij steeds hoopvol gestemd, omdat hij geloofde in de kracht van iedere mens. In een interview van mei 2013 voor het Straatjournaal zegt hij in ieder mens zit een waakvlam. Daar ben ik naar op zoek. Stilstaan bij wat je elke dag om je heen ziet gebeuren in mens en samenleving noemde Jurjen Beumer mijmeren.
Mijmeren is afsteken naar diepere lagen in mens en wereld, is stoten op levensvragen die om een reactie van onze kant vragen. (…) ik geef signalen af en probeer bij dit alles te blijven luisteren. Want wie weet spreek ik voor mijn beurt en kan ík wel menen dat ik nagedacht heb, ervaren en geproefd, maar misschien is mijn reikwijdte toch te beperkt. (…) Een handreiking wil ik, zoek ik, een goed verhaal, dat mij uitdaagt, corrigeert, tegenspreekt en troost. ‘Iets’ dat mij voorbij mezelf brengt en mij buiten m’n eigen oevers laat treden, op weg naar vruchtbaar grasland, grazige weiden, samen met alle mensen van deze planeet.
In deze cyclus willen we stilstaan bij de vraag wat is goed samen leven en wat niet? We doen dat al mijmerend over wat we zelf zien en meemaken en door ons te laten gezeggen, inspireren, troosten en bemoedigen door een goed verhaal, een inspirerende gedachte. Deze verhalen laten we ons aanreiken door het boek dat we gaan gebruiken: Heeft de regen een vader? Mijmeringen over God, mens en wereld, van bovengenoemde auteur. Maar er kan ook een vonk overspringen, als we ons open stellen voor elkaars verhalen. We hopen dat ieders waakvlam aangewakkerd kan worden en dat we ons laten inspireren door wat in de bijeenkomsten gebeurt.
Dagen: Vijf woensdagen (14.00–16.30 uur)
Data: 5 feb – 19 feb – 5 mrt – 19 mrt – 2 apr
Kosten: €50; voor vrijwilligers Stem in de Stad en Groenmarktparochie €12,50
Begeleiding: Wil Simis–Goddijn en Riet Spierings